Eg må innrømme at eg har dårleg samvit. Eg har jobba i profesjonelt teater sidan 1986. I alle desse åra har eg jobba med repertoar. Kva skal vi spele? Og kvifor. Kva er viktig i vår tid? Og det er nett her det dårlege samvitet kjem til overflata. Norsk teater har vore heteronormativt og nærast gløymt at vi i denne tida har gjennomlevd ein revolusjon når det gjeld mangfald,og seksualitet. 

Korleis kunne eg, som sjølv er skeiv, gjere så lite for å spegle den utviklinga. Eg var kanskje ikkje heilt håplaus samanlikna med andre, men verst var eg då eg hadde makt. Eg er stolt av mykje frå tida på Teatret Vårt, men ikkje dette. Eg var feig, og eg trudde aksepten var dårlegare i både Molde og Møre og Romsdal enn ho eigentleg var.

Så no i dei neste åra, har eg byrja å skrive. Eg vil gjere noko med det dårlege samvitet. Og det er vel derfor eg no har gått til Bibelen, den viktigaste skrifta i vår kultur og gjeve mi tolking av ei historie frå Det gamle testamentet. Den er ei kjærleikshistorie mellom to menn. Det er det uansett korleis ein tolkar skrifta. 

Det byrja her i Molde. Eg var i byen på jazzfestival, sat på hotellrommet med penn, papir og eit glas raudvin. Så gjorde eg det vi ofte gjer i teatret, eg let nokon vere ein annan enn seg sjølv. Han som i stykket heiter David, identifiserer seg med Kong David i Bibelen. Han lever no. Eg trur han bur i Ulsteinvik. Eller - det gjer han jo heller ikkje. Men det første som kom ned på papiret, var: «Eg er David, gjetarguten David». Og slik heldt det fram. Det er jo slik vi lagar teater, vi byggjer opp karakterane og historia lag for lag.

Alle er nok ikkje einige i denne tolkinga. Men ho er mi, og ho har noko med 2. Samuelsbok å gjere. På ein eller annan måte. Og så får vi spele historia i Molde, der ho blei til. Og eg får satt ein liten plasterlapp på samvitet.

Les også: Skeive kunstnarar? Javisst. Skeiv kunst? Nja. Eller nei.

Tilbake til hovedsiden Innkikk